Male and Female Roles

Throughout history, people who were born male were granted more power and a better place in society. Males were considered the stronger sex and the women were only meant for bearing children and being housewives. Around 1950s women started getting more important roles, some of them started working but still, a large amount was still bound with stereotypes. Nowadays, men and women are considered equals and there even are women who are more successful than their husbands.

This problem’s roots go back to ancient times.

According to the Greek philosopher Aristotle, the primary function of women was to carry on the family tree, and “tending the family hearth”. “The reproduction of children, especially sons”, was the main purpose of women, and all of the men’s social activities were “off-limits to her”. From Aristotle’s point of view, “it is only men who are complete human beings and can hope for ultimate fulfillment; the best a woman can hope for is to become a man”.

However, Aristotle’s teacher, Plato, thought differently about women. Plato believed that women had a significant role to play in society, and he thought “women were necessary for society to run smoothly”. According to Plato, even though he believed that females were required to function in a working society, he continued to hold the position that women were nowhere close to equal to men. On the other hand, Plato realized that “men may have been stronger than women physically but women had strengths that were far superior in other areas”. For example, he believed that “women are naturally maternal and these maternal skills made them better caretakers for children”.

Here, even though Plato thought women were a necessary part of the society. Their role still was carrying children.

As a complete opposite of Greece, in Scandinavia women and men were practically equal. If there was no male relative, the woman could become the head of the household. Women had the same power as men. There were even shield-maidens, Viking fierce female warriors who stayed virgins and dedicated themselves to battles.

Around a half-century ago, women’s rights started raising. More women started getting educated, more started working and we came to the world we are in now. Now, women and men have equal rights. And even if the male breadwinner stereotype is still alive, many women earn more than their husbands.

 

Երաժշտության ընծան. Շերոն Լի

Վաղ սեպտեմբեր. օդը մեղմանում էր, և ծովը՝ ալեկոծվում:
Արչերս Բիչում, ինչպես նաև ամբողջ Մենում աշուն էր գալիս այնպես ինչպես Անդին լսում էր, բայց չէր զգացվում փողոցներում մարդկանց քանակից և լցվող հյուրանոցներից: Մարդիկ, որոնք եկել էին հեռվից՝ Բոստոնի ներքևներից և Մոնրեալից, Վերմոնտից և Նոր Համպշիյրից: Վայրեր, որոնց մասին Անդին միայն լսել էր՝ հոգով-սրտով լինելով Արչերս Բիչից: Նա կանգնած էր Պիրսում՝ ծալած ձեռքերը հենած ճաղերին, իսկ ոտքերի մոտ շան պես ծվարել էր կիթառն իր պատյանով: Այդտեղից նա կարող էր նայել ներքև և տեսնել սպիտակ ափին հարվածող ալիքները, որ փշրվելով վերածվում էին փղոսկրագույն փրփուրի: Գլուխը մի փոքր թեքելով՝ նա կարող էր ուղիղ նայել Արչեր պողոտան ի վեր անցնող բոլոր մեքենաներին, ձիավար կառքերին, հետիոտներին և Պորտլանդ փողոցից թեքվող տրոլեյբուսին: 
Դե, մտածեց Անդին ՝ նայելով բլրին և աչքերը կկոցելով սեպտեմբերյան արևից, շուտով ձմեռ կգա, և քաղաքը կփակվի ցրտից: Հյուրանոցների կեսը արդեն փակ կլինեն Հելոուինին, և մնացածն էլ մինչև Երախտագիտության օրը: Հետո քաղաքի բնակիչները իրենք իրենցով կմնան, մինչև ապրիլը հետ կբերի տերերին Պորտլանդի կամ Բոստոնի իրենց ձմեռանոցներից: Մայիսն ու ապրիլը աշխատելու ամիսներն են՝ վերականգնելու այն, ինչ ձմեռը փչացրել էր. մաքրություն, կրկին ներկում՝ քաղաքը եկողներին պատշաճ դարձնելու համար։
Նա հետ քաշվեց ճաղերից և ձգվեց՝ նախքան կռանալը և կիթառը վերցնելը: Ճիշտն ասած, քաղաքի ժողովուրդը շատ էլ ձեռ էր տալիս իրեն. միշտ էլ ավելի լավ է նվագել ինչ-որ մեկի, քան ինքդ քեզ համար: Վճարվելն էլ հաճելի էր, սակայն, մի ուրիշ ճշմարտություն ասում է, որ նույնիսկ թեժ ամռանը շատ աշխատանք չկա Անդի Լա Պիերի համար:
Պարահանդեսային դահլիճները և համերգասրահները ամենալավն էին վճարում, բայց նրանք Մեծ բենդեր և Մեծ ներկայացումներ էին ուզում Նյու Յորքից և Ատլանտիկ Սիթիից:
Անդիի նման ջահելին՝ միակ կիթառով ջահելին, շատ բան չէին առաջարկում: Նույնիսկ ավելի քիչ էին տալիս, քան կիթառի և ջութակի դուետին, ինչպես ինքն ու Քրեյն էին փորձել:
Թե՝ ոնց եղավ գրողի տարած այդ հիմարությունը: Էդ ջութակը վտանգավոր էր՝ երկուսն էլ գիտեին։ Իրենց սխալն այն էր, որ կարծում էին՝ կարող են գործածել դա, ինչը խոսում է նրանց մի զույգ ապուշ լինելու մասին:
Ջութակը քիչ մնաց սպաներ Ֆաթհոմ Ֆայվում պարող մի տղայի: Դե, չէ: Ինքն ու Քրեյը՝ իրենք քիչ մնաց սպանեին տղային՝ ջութակը նվագելով. գիտեին, չէ՞, թե ինչ է դա: Եվ, ճիշտն ասած, տղայի մահը կլիներ նաև Անդիի մահը: Ինքն ավելի մեծ էր և պետք է ուշադիր լիներ: Ինքն ասել էր Քրեյին, որ նա ուշադիր կլինի:
Բայց ջութակը … դե: Ասենք, որ ջութակը իր սեփական մտքերն ուներ:
Վերջում Անդին սթափվեց և՝ ոչ մի վնաս: Տղան, ինքն էր խմիչք ցանկացել և ընկերոջ ուսը, որին կարող էր հենվել հյուրանոց վերադառնալիս: Քրեյի մի քանի մատները նվագելիս վառվում էին, բայց չարժեր դրա մասին հիշատակել, չնայաց Քրեյը անընդհատ հիշեցնում էր դրա մասին:
Ավելի վատ կարող էր լինել:
Դա վերջ դրեց դուետին. մեծ կորուստ չէր: Քրեյը երաժշտության կարիքը չուներ. ոչ այնքան, որքան Անդին, և նա շատ էլ ուրախ էր վերադառնալու ճահճուտ և խնամելու իր կարտոֆիլները:
Այսպիսով՝ մնաց միայն Անդին՝ մի ջահել՝ իր կիթառով, որ նվագում էր փոքրիկ տեղերում, բարերում և ընդհատակյա գարեջրատներում: Ֆեթհոմ Ֆայվ, Պերլն ու Քորալը, Սի Նիմֆը, Քոնչը՝ սրանք են նրա մշտական տեղերը: Ամռանը մեկ կամ երկու անգամ կնվագեր մեծ հյուրանոցների ռեստորաններում, սեղանից սեղան անցնելով, մեղմ նվագելով, միգուցե մի քիչ մրմնջալով: Դա լավ էր, և թեյավճարներն էլ էին լավ, բայց մեծ հյուրանոցները ոչ միշտ էին ցանկանում տեսնել Անդիի նմաներին:

Ամբարտավան կարապները

Հեռավոր թագավորությունում մի լիճ կար: Այս լիճը տուն էր շատ ոսկեգույն կարապների: Նրանք իրենց ժամանակի մեծ մասը անցկացնում էին լճի ափին: Ամեն վեց ամիսը մեկ կարապները մեկ ոսկեգույն փետուր էին թողնում լիճը օգտագործելու համար: Թագավորության զինվորները հավաքում էին փետուրները և ավելացնում էին թագավորական գանձարանին:

Մի օր մի անտուն թռչուն տեսավ լիճը.

-Այս լճի ջուրը այնքան սառն է ու հանգստացնող:  Ես իմ տունը այստեղ կդնեմ,- ասաց թռչունը:

Հենց որ նա իջավ լճի մոտ, ոսկեգույն կարապները նկատեցին նրան և մոտեցան գոռգոռալով.

-Այս լիճը մեզ է պատակնո՛ւմ: Մենք Թագավորին ոսկեգույն փետուրներ ենք վճարում այն օգտագործելու համար: Դու չես կարող այստեղ ապրել:

-Ես անտուն եմ, եղբայրներ: Ես նույնպես կվճարեմ վարձը: Խնդրում եմ ինձ ապաստան տվեք,- խնդրեց թռչունը:

-Ինչպե՞ս ես դու վճարելու վարձը: Դու չունես ոսկեգույն փետուրներ,- ասեցին կարապները ծիծաղելով և հետո ավելացրեցին: -Հերիք է երազես և հեռացիր հենց հիմա:

Համեստ թռչունը խնդրեց շատ անգամներ, բայց ամբարտավան կարապները քշեցին նրան:

-Ես նրանց դաս կտա՛մ,- որոշեց նվաստացած թռչունը:

Նա գնաց Թագավորի մոտ և ասաց.

-Թագավո՛ր: Քո լճի կարապները անքաղաքավարի են և անբարեխիղճ: Ես խնդրեցի նրանցից ապաստան, բայց նրանք ասեցին, որ գնել են լիճը ոսկեգույն փետուրներով:

Թագավորը բարկացավ ամբարտավան կարապների վրա անտուն թռչունին վիրավորելու համար: Նա հրամայեց իր զինվորներին բերել ամբարտավան կարապներին պալատ: Անմիջապես, բոլոր ոսկեգույն կարապները Թագավորի պալատում էին:

-Ձեր կարծիքով թագավորական գանձարանը կախված է ձեր ոսկեգույն փետուրների
՞ց: Դուք չեք կարող որոշել, թե ով ապրի լճում: Լքե՛ք լիճը հենց հիմա: Հակառակ դեպքում դուք կգլխատվեք,- գոռաց Թագավորը:

Թագավորին լսելուց հետո կարապները վախից դողացին: Նրանք թռան հեռուն, երբեք չվերադառնալով: Թռչունը կառուցեց իր տունը լճի մոտ և ուրախ ապրեց այնտեղ մինչև իր օրերի վերջը, ապաստան տալով լճի մյուս բոլոր թռչուններին:

Աղբյուրը՝ http://www.english-for-students.com/The-Arrogant-Swans.html

Թարգմանությունը՝ Նազելի Տեր-Պետրոսյանի

A New Year, A New Start

Many people look at the New Year as a new start. I, personally, think that you can have a new start at any minute, hour, or day. However, the New Year helps people giving them a boost.

New Year is one of my favorite holidays. Of course, we never celebrate it. We actually celebrate my sister’s birthday, as she was born on January 1. Every time it’s the same but it’s still different. We do the same things. Meet it at home and then go to my uncle’s. The next day starts the birthday preparations and we celebrate it with all of our relatives.

I think this year will be an interesting one for me. I’ve got exams for university and I’ll be starting my final year at school. I don’t like making plans because I never end up following them. Every year I still get surprises and each one ends up being interesting.

This year was a great one. I participated in many contests, got awards, met many new people from all over the world, even had time to land myself in a hospital :’D I guess my clumsiness just increased over the year.

The most I’m excited about the New Year is actually the holidays. I didn’t get my autumn ones and I am already tired of school :p

I don’t know what to expect from this year but I guess it will be interesting to see.

‘

 

Galloping to Victory

She could do it. Lea mounted her horse and narrowed her eyes in determination. She could do it. All this time, everyone had a tendency to underestimate her due to her being a girl and then a woman. But after all, being feminine or masculine didn’t matter in horsemanship. Numerous times she tried to prove it but they all still counted her as a menace.

The whistle sounded. The horses started to gallop. The first horseman passed her, and then the second, the third… Dread started creeping up. No! This time she would excel. This time she’s competing to come victorious. Lea leaned in and urged her horse to go faster. The finish line was coming closer and closer. She was only a few inches behind the first horseman. But if she didn’t act he would win. She needed to be flexible… Lea gave a light kick and the horse pushed with his back legs. It didn’t pass a second and they were back on the ground. But this time on the other side of the finish line. She did it! She won.

 

 

How my nationality dresses

Many nationalities have dress codes. For example, Muslim women must wear hijab, their traditional black dresses. Indians wear a sari, although, it’s not as strict as it is in Arabian countries. Many Indians wear simple jeans and t-shirts.

Armenians don’t have a special dress code. We have our traditional dresses, but no one walks around wearing them (although if you are a member of a traditional dance club…). I don’t think Armenians have a reputation for dressing well or bad. I think it depends on the person. Some are so fashion-conscious, it’s even crazy. Some don’t care what they wear.

Young people usually wear jeans and t-shirts. There is a fashion streak of dying your hair different colors and that’s where the generations clash. Older generations don’t accept youths’ fashion choices (buy you know I’ve seen many grannies wearing interesting colored hair).

I personally am far from fashion. I’ll never wear something that I feel uncomfortable in. Usually, I decide what to wear in the morning. Like I’m feeling wearing black or red today.

What is it like to be a Sebastatsi

I’ve been a Sebastatsi since I was a five-year-old girl. I practically don’t know what it is to not be one. I’ve never been to other schools, so I can’t compare it. For me, that’s how the school is supposed to be.

Firstly, being a Sebastatsi means being an individual. We all can dress as we want. Some would say that it doesn’t change anything but I don’t agree. Being forced to wear the same clothes, it’s as if being forced to blend in with the crowd and stop being an individual. We all have the right to choose. Being it the classes or our clothes.

Also, during these years, I’ve grown confident in my abilities. I’ve got many new opportunities and learned a great deal. I can’t say if I would be a programmer if I haven’t gone to our school. I’ve been around new technologies since I was a kid. I have gone to robotics club and in 7th grade, I learned about programming. If I were in any other school, I don’t think I would have opportunities like that.

Being a Sebastatsi, taught me creativity. We work with clay, plasticine, paints, from a young age. And if you want to continue with the arts, our college is always there. Even now sometimes I take out my old plasticine and make something.

It also taught me to love traveling. I’ve learned a lot about my country, about our traditions, dances, and songs. We went to different camps in different countries. And since we are friendly people, I’ve got many new friends from all over the world.

We’ve learned to love nature and animals. Many of us are ecoactivists. We get in contact with animals at a young age. For example, look at our stables. Primary school students go there after their classes to tend the horses.

We know that all people are equal, even if some of them have problems. Everyone had at least one person with problems in their class. I don’t want to name them ‘disabled’ because I never liked calling them like that. So, now we’ve got many friends with hearing, talking, or even walking problems.

So, being a Sebastaci has taught me a lot and shaped me into the person I’m today.

Should students evaluate their teachers?

I’m going to write about this topic because nowadays many people think that students should evaluate their teachers. If they are not satisfied, they could turn to their school principal and change them. However, there are people who think that it’s wrong and students do not have the right to do so.

I, personally, think it is not a bad idea. Students are getting evaluated based on the work they’ve done during a month or so. The same could be done with teachers. It could help them to improve their teaching. However, the votes of students should stay anonymous. I wouldn’t lie, they are teachers when finding out that they were rated low, might try to do something bad to the student. For example, they might try and lower their grades.

So, being able to choose your teacher is a great idea. You might find it hard to work with a certain teacher or don’t agree with their teaching methods. You would be able to change them and work with someone else.

For example at Tumo, after every course, we are given a chance to evaluate not only the course but also the workshop leaders– how understandable the workshop leader’s teaching was, he was helping us or not, the time was enough for the final work, etc, etc.

I think the students have the right to choose their students and it could greatly help them with their education. I would like to encourage all the schools to let their students evaluate their teachers.

 

First aid

Fortunately, I haven’t ever had the need to give first aid. The only time I did it was in health class. It’s important to know it, in case someone or you need it.

For example, when someone gets stung by a wasp, you need to see if that person got an allergic reaction. If there is one, you need to give them antiallergic medicine. You could also take off the needle if it isn’t too deep.

If the person lost his consciousness, because of drinking too much alcohol, you could try waking him up. If they don’t wake up you could call an ambulance, because he can have alcoholic intoxication. Well, as a second option, you can leave them to sleep it off.

If someone accidentally takes too many painkillers, it could be perilous. You immediately need to take them to the hospital, in order to clean their blood. Even the most harmless medicine can become a poison with larger quantities.

Greta Thunberg

Greta Thunberg is a Swedish climate activist.

In Poland last week at the COP24 climate talks, Thunberg addressed the Secretary-General of the United Nations and was seated on a World Bank panel. She received a standing ovation for one of her talks.

She’s behind a global strike Thursday created to call attention to climate change.

She is a rebel. With a cause.

Thunberg is 15 and autistic. And, the newest, youngest and most powerful voice on the global stage demanding the world address a changing climate.

In August of 2018, the 9th-grade student said she would not go to school until the Swedish general election which was held, slated for Sept. 9. She said she made up her mind to do something following the unparalleled heat wave and summer fires her country experienced.

Thunberg took her strike to the Swedish parliament in Stockholm; the Skolstrejk för Klimatet, or School Strike for the Climate. Her demand was that her country reduce carbon emissions as agreed upon in the Paris climate agreement. And so the pig-tailed girl sat outside the Swedish parliament every Friday during school hours in protest. She did not relent.

Thunberg’s School Strike for Climate was a movement that caught on in nations nearby and across the planet.

In Australia in particular tens of thousands of kids joined the protest. Australian Prime Minister Scott Morrison’s admonition that, “what we want is more learning in schools and less activism” was ignored.

Thunberg had started something bigger than she.

Thunberg addressed the COP24 United Nations climate change summit on Dec. 4. She said, “What I hope we achieve at this conference is that we realize that we are facing an existential threat. This is the biggest crisis humanity has ever faced. First, we have to realize this and then as fast as possible do something to stop the emissions and try to save what we can save.”

A few days later, she made her point and mission crystal clear. She was demanding action, not words. And she called for bravery and for adults to well, act like adults.

“You only speak of green eternal economic growth because you are too scared of being unpopular. You only talk about moving forward with the same bad ideas that got us into this mess, even when the only sensible thing to do is pull the emergency brake. You are not mature enough to tell it like it is. Even that burden you leave to us children.”

Thunberg schooled the adults in the room.

”So we have not come here to beg the world leaders to care for our future. They have ignored us in the past and they will ignore us again. We have come here to let them know that change is coming whether they like it or not.”

Thunberg schooled the adults in the room.

”So we have not come here to beg the world leaders to care for our future. They have ignored us in the past and they will ignore us again. We have come here to let them know that change is coming whether they like it or not.”

She says the only way to get anything done is through rebellion and civil disobedience.

Thunberg’s mother is Swedish opera singer Malena Ernman. Her father is Swedish actor Svante Thunberg and her grandfather is Swedish actor and director Olof Thunberg.

Her ancestor on her father’s side is the Nobel Prize winner, Svante Arrhenius. Arrhenius was a Swedish physicist and chemist who received the Nobel Prize for Chemistry in 1903. He is known for myriad scientific contributions but it was his discovery that increases in atmospheric carbon dioxide increase the Earth’s surface temperature. That finding led to the conclusion that human-made carbon dioxide emissions cause global warming.

Her mother published a book, “Scener ur Hjärtat” (which translates to Scenes of the Heart), in which she described her family’s “crisis” of her daughter’s Greta and Beata’s illnesses that includes autism and other neuropsychiatric diagnoses, and their concern about climate awareness, the health of the planet, and living a more sustainable life.

Greta says on her Twitter profile she has Aspergers and told a journalist from The New Yorker that she sees “the world a bit different, from another perspective. I have a special interest. It’s very common that people on the autism spectrum have a special interest.”

Thunberg was named to Time magazine’s 25 most influential people under age 20.

The at once shy and assertive teen told Time, “I thought that nothing is happening and no one is doing anything — it is my moral duty to do what I can,” she tells TIME of her mission. “I cannot vote, so this is a way that I can make my voice heard.”

Source: https://heavy.com/news/2018/12/greta-thunberg/