Սկսեմ նրանից, որ միշտ քնելու սիրահար եմ եղել: Չնայած դրան, եթե թողնեն, կարող եմ ամբողջ գիշերն արթուն մնալ, բայց առավոտյան սպանեն էլ շուտ չեմ վեր կենա (եթե ստիպված չլինեմ): Սովորաբար, երբ պառկում եմ քնելու, հատկապես այս օրերին, երբ հոգնած չեմ լինում, կարող է մի ժամ, կես ժամ պառկեմ մինչև քնելը: Ուղղեղս ուղղակի չի ուզում անջատվել, ինչ ասես մտքովս չի անցնում, սկսած այդ օրվա կարդացածի, ապագայի, ինչու չէ ուտելիքի, ընկերներիս, շատ տարօրինակ մտքեր էլ եմ ունենում, որոնք ինձ էլ են ծիծաղեցնում:
Հիմա էլ, որ դասեր չկան, գիշերը մոտավորապես ժամը մեկի-երկուսի կողմերն եմ պառկում քնելու և այդ պատճառով առավոտյան լավ ուշ եմ վեր կենում, սովորաբար ժամը տասներկուսին:
Մայիսի 2-ին պետք է իմ SAT քննությունը լիներ, Ամերիկյան համալսարան ընդունվելու համար: Ամեն առավոտյան, երբ դպրոց է գալիս նստում էի գրադարանի իմ անկյունում և մաթեմատիկա էի պարապում: Դա արդեն սովորություն է դարձել: Ցավոք սրտի, քննությունը չեղարկեցին, էլի էդ կորոնավիրուսի պատճառով: Ինչքան էլ գիտեմ, որ դա ճիշտ քայլ էր, միևնույն է չեմ կարողանում հիասթափված չլինել: Հիմա էլ շատ անորոշ վիճակ է, ամեն ինչում և չգիտեմ երբ կլինի քննությունը: Չնայած, շարունակում եմ պարապել:
Այդպիսով, սովորությանս համաձայն, արթնանալուց հետո սկսեցի մաթեմատիկա պարապել: Պարոն Մարգարյանի հետ շարունակում ենք մեր պարապունքները առցանց հարթակում:
Պարապունքից հետո, վերցրեցի համակարգիչը և սկսեցի կարդալ: Սովորաբար սիրում եմ ժամանակակից գրողների գործեր կարդալ, և ոչ թե հրապարակված գրողների, այլ մարդկանց, ովքեր իրենց աշխատանքները համացանցում են տեղադրում: Ինձ դա շատ է հետաքրքում, որովհետև միլիոնավոր այդպիսի մարդիկ կան, զանազան տարիքի, ազգության, կրոնի և նրանց բոլոր աշխատանքները տարբերվում են:
Այսօր նաև կարդացի Վարդգես Պետրոսյանի “Վերջին ուսուցիչը”: Այս գիրքը մայրիկիս էին նվիրել և իր սիրած գրքերից մեկն է: Ինձ էլ շատ դուր եկավ, կարդացի մի շնչով, խորհուրդ կտամ կարդալ: Համ գրելաձևը դուր եկավ, համ էլ պատմությունը իմ տարիքի երեխաների կյանքից էր: Մամյանի սովորացնելու ձևը ինձ շատ հիշեցրեց մեր դպրոցը: Նրա համար կարևոր չէին գնահատականները, նա ուզում էր, որ սովորողները սիրեին գրականությունը և ոչ թե ուղղակի անգիր անեին:
Այս ինքնամեկուսացման ժամանակ սկսել եմ ուսումնասիրել համաշխարհային պատմությունը: Khan Academy կայքը շատ է օգնում: Այսօր Հին Հունաստանն էի ուսումնասիրում: Ընդհանրապես հունական քաղաքակրթությունն իմ ամենասիրելի քաղաքակրթություններից մեկն է: Միշտ դիցաբանություն սիրել եմ և հունական դիցաբանությանը լավ ծանոթ եմ: Այսօր ուսումնասիրեցի հույն-պարսկական պատերազմները: Այն ժամանակ Հունաստանը միավորված չէր և բաղկացած էր քաղաք-պոլիսներից, հայտնիներից են Աթենքը և Սպարտան: Հենց հույն-պարսկական պատերազմի և սպարտացիների մասին ‘300 սպարտացիներ’ ֆիլմը պետք է նայեմ: Նաև մի քիչ կարդացի հունական մշակույթի, փիլիսոփայության, օլիմպիական խաղերի, մարաթոնի պատմության մասին: Զարմանալի է, թե ինչքան մեծ ազդեցություն ունի հունական մշակույթը մեր այժմյան քաղաքակրթության վրա:
Այսօր նաև իմ ամենասիրելի մուլտֆիլմի 10-րդ տարեդարձն էր: “Ինչպես վարժեցնել վիշապին” մուլտֆիլմը իմ կարծիքով միշտ կլինի իմ ամենա-ամենասիրելին: Այն ինձ շատ բան է սովորեցրել և ոգեշնչել սովորել նոր բաներ: Նրա շնորհիվ իմ անգլերենի մակարդակն է բարձրացել, հետաքրքրվել եմ վիկինգների մշակույթով ու հենց պատմությունով և բազմազան ընկերներ եմ ձեռք բերել ամբողջ աշխարհից:
Ինձ թվում է այսօրվա համար այսքանը: Հուսով եմ, որ բոլոր օրերս իրար նման չեն լինի և ամեն օր մի նոր, հետաքրքրիր բան կգտնեմ զբաղվելու: