Շատ ադրբեջանցիներ ապրել են Հայաստանում, հատկապես Խորհրդային Միության տարիներին: Նրանք հիմնականում բնակվում էին Ղափանի, Մասիսի, Եղեգնաձորի, Վարդենիսի, Աշոտցսկի շրջաններում: Ադրբեջանցիներ կային նաև Երևանում:
Հայերի և ադրբեջանցիների հարաբերություները քաղաքավարի էին, որոշ դեպքերում նաև բարեկամական: Սակայն, միևնույն է զգուշավորություն կար: Ադրբեջանցիները խոսում էին մաքուր հայերեն: Եթե փողոցում տեսնեիր ադրբեջանցու, շատ քիչ դեպքերում կարող էիր տարբերել:
Նույն ձև, շատ հայեր բնակվում էին Ադրբեջանում: Երբ Խորհրդային Միությունը փլուզվում էր, ադրբեջանցիները և հայերը սկսեցին վերադառնալ իրենց հայրենիքները: Սովորաբար լինում էր տների փոխանակում: Հայերի մեծ մասը բնակվում էր Բաքվում և տեղի ունեցավ անհավասար փոխանակում: Նրանցից շատերը փոխանակեցին իրենց լավ բնակարանները և տները Հայաստանի խուլ վայրերում գտնվող ադրբեջանցիների խարխուլ տների հետ: Երբ ադրբեջանցիները վերադառնում էին Ադրբեջան, հայերը նրանց համար ավտոբուսներ էին կանչել, որը նրանց կհասցներ մինչև սահման: Սակայն, հայերը մեծ մասամբ թողել էին իրենց ունեցվածքը և փախել էին Հայաստան, թողնելով ամեն ինչ:
Խորհրդային Միության տարիներին Ադրբեջանական կառավարությունը վարում էր հայաթափման քաղաքականություն Արցախում և Նախիջևանում: Այդ իսկ պատճառով էլ Նախիջևանում Խորհրդային Միության փլուզման նախօրյակին համարյա հայ չէր մնացել: Իսկ Արցախում հայ բնակչությունը զգալիորեն պակասել էր: