Հայոց Մեծ Եղեռնի ժամանակ շատ երեխաներ կորցրեցին իրենց ծնողներին և իմ մոր տատիկը այդ մարդկանցից մեկն էր:
1915 թվականին անապսատան երեխաների համար ստեղծվեցին ամերիկյան որբանոցներ՝ սկզբից Կարսում հետո Ալեքսանդրապոլում: Ալեքսրանդապոլում ստեղծվեցին 8 որբանոց, որտեղ ապրում էին 500 երեխաներ, այդ թվում նաև իմ նախատատը:
Որբանոցները կառավարում էին միստր Յարոն, Միշելը, Ֆատլկենը, Ֆեգելը, Ֆիլիպը, տիկին Աշխենը, օրիորդ Սանդուխտն ու Սաթենիկը: Որբերը ապահովված էին սննդով, հագուստով, հանրակրթական առարկաներից զատ սովորում էին զանազան արհեստներ, օտար լեզուներ: Դպրոցները համեմատաբար ապահովված էին դասագրքերով, գրենական պիտույքներով:
Տղաները սովորում էին նկարչություն, ատաղձագործություն, դերձակություն, կոշկակարություն, թիթեղագործություն, կազմարարություն, հյուսնություն, սափրիչություն, երկաթագործություն, կավագործություն, փականագործություն: Աղջիկները հմտանում էին ամեն կարգի տնային գործերի մեջ:
Երեխաները օրվա մի մասը անցկացնում էին դպրոցում, մյուս մասը` արհեստանոցներում: Շաբաթ և կիրակի օրերին դպրոցներում եւ արհեստանոցներում պարապմունքներ չկային, և նրանք զբաղվում էին որբանոցներում մաքրություն անելով, հետևում անձնական հիգիենային և այլն:
Մայրիկս պատմում է, որ նրա տատիկը շատ կրթված էր, շատ գքեր էր կարացել և ստեղծագործելու հանդեպ մեծ սեր ուներ: Նրա ապագա ամուսնուն հենց Ալեքսանդրապոլում է հանդիպել:
Նազելի Տեր-Պետրոսյան 